nuwe testament – Page 11

11/09/2016

1 Timoteus: Die Here se genade is genoeg

In die konteks van die Ou Testament roep die Here na Moses uit en openbaar Homself as: “…die barmhartige en genadige God, lankmoedig, vol liefde en trou.” (Eks. 34:6) In ruil daarvoor verwag die Here van Israel gehoorsaamheid en trou aan Hom. In die Nuwe Testament word Paulus se verstaan van verlossing deur genade oor geloof in Jesus Christus die kombinasie van beide Ou en Nuwe Testamentiese evangelie. Die kerk het daarom deur die eeue al baie oor die onderwerp van genade gesels.

Wat Paulus in 1 Timoteus oor genade en verlossing geskryf het is egter geen akademiese onderwerp nie. Inteendeel, dit is die manier hoe die Here ‘n mens se lewe ingrypend verander het.

Paulus was ‘n Jood van Tarsus in Silisië, ‘n burger van ‘n belangrike stad (Hand. 21:39), maar het in Jerusalem grootgeword. As leerling van Gamaliël is hy volgens die streng opvatting van die wet van die voorvaders opgevoed (Hand. 22:3). Hy het die kerk van God tot die uiterste vervolg en dit probeer uitroei. In die Joodse leer het hy bo baie van sy volksgenote uitgestyg, want hy was ‘n fanatiese yweraar vir die oorgelewerde leer van die voorvaders (Gal. 1:13-14).

Intussen het Paulus soos ‘n besetene voortgegaan om die volgelinge van die Here met die dood te dreig. Hy het na die hoëpriester toe gegaan en van hom bekendstellingsbriewe aan die sinagoges in Damaskus gevra. Sy doel was om al die aanhangers van die leer van die Here wat hy daar kry, mans sowel as vrouens, gevangene te neem en na Jerusalem toe te bring (Hand. 9:1). Op hierdie reis na Damaskus het hy toe die Here in ‘n vision gehoor en gesien, wat sy lewe heeltemal verander het, en hom in ‘n apostel verander het. Uit die oogpunt van 1 Timoteus kan ons vandag sê dat hierdie vision waarin die Here aan Paulus verskyn het, ‘n daad van genade was.

Die Paulus voor die genade-ervaring was iemand wat gelaster het, iemand wat vervolg het, hy was ‘n man van geweld (1 Tim. 1:13). Hy was selfs iemand wat gehelp het, en saamgestem het, met die steniging van Stephanus (Hand. 7:57-8:1). Die Paulus na die genade-ervaring is iemand wat bekend staan as geweldloos, en wat selfs slim praatjies verwerp het, en eerder op Christus vertrou het vir sy bediening. Die genade-ervaring het duidelik van Paulus iemand heeltemal anders gemaak, hy het dit nie uit sy eie gedoen nie…

Vir die skrywer van 1 Timoteus is persoonlike ervaring belangriker as dogma en teologie, veral wanneer dit kom by genade en verlossing. Dit is die kern wat die voorbeeld van Paulus se bekeringsverhaal wil oordra. Ook vroeër in 1 Tim. 1:4 kom die gedagte na voor wanneer Paulus sê: “Hulle (die mense wat vals leringe versprei) moet hulle nie met verdigsels en eindelose geslagsregisters besig hou nie. Sulke dinge gee eerder aanleiding tot twisgesprekke as dat dit die vorming bevorder wat God deur die geloof gee.”

Sulke “eindelose geslagsregisters” kan moontlik ‘n verwysing wees na Matteus 1 en Lukas 3, wie se geslagregisters van Jesus verskil.

In hierdie eerste gedeelte van verse 12-14 bedank Paulus die Here vir wat Hy vir hom gedoen het. Dit is duidelik dat die Here baie vir Paulus gedoen het. Hy het hom wat eers almal sleg gesê het, vervolg het, en selfs deelgeneem het aan die steniging van Stephanus, gered.

Daarom gaan vandag al minder en minder oor wat ons is, oor wie ons is, en al meer en meer oor wie Jesus Christus is…

Paulus het gedink hy is op die regte pad, op die pad na Damaskus om nog ‘n paar Christene bymekaar te maak om in die tronk te gooi, mans en vrouens. Hoe baie dink ons nie ons is op die regte pad nie? Hoe baie van ons dink nie nou, op hierdie oomblik ons is op die regte pad nie? Terwyl ons sonde ons dalk blind maak vir wat regtig om ons aan die gang is… Terwyl ons besig is om die pad te stap, blind. Na Paulus se ontmoeting met die Here op die pad was hy vir drie dae blind… Ek wonder hoekom… Het sy genade-ervaring met die Here dalk gemaak dat hy bewus geraak het van sy eintlike blindheid?

Sy blindheid vir vryheid, sy blindheid vir vreugde, sy blindheid vir lewe. Daarom moes Paulus op die grond val met sy ontmoeting met die Lig, die Lig wat alle donkerte uit sy lewe uitdoof, die Lig wat hom uit gevangenis bevry, die Lig wat hom van afkyk frons na opkyk lag neem, die Lig wat hom al minder op die dood en al meer op die lewe laat fokus.

Die genade van God het nie net Paulus se lewe een maal verander nie, maar het voortgewerk om sy lewe vol en vrugbaar te maak. Sy nuwe lewe in Christus Jesus het nou ryklik gedeel in die krag van Christus, die geloof en die liefde. Daarom kon hy ten volle uit die genade van Christus lewe.

Wat in Paulus se lewe gebeur het, bevestig die waarheid van die woord dat Christus in die wêreld gekom het om sondaars te red. Om dit te beklemtoon skryf Paulus: “Luister hierna, want niemand kan hieroor stry nie…” of “Dit is ‘n betroubare woord en kan sonder voorbehoud aanvaar word…” Hierdie formule kom vyf maal in die Nuwe Testament voor en nêrens anders nie, elke keer gekoppel aan die genade van God.

Jesus het aan Saggeüs in Lukas 19:10 gesê: “Die Seun van die mens het gekom om te soek en te red wat verlore was…” Die waarheid van hierdie woorde word bevestig deur wat met Paulus gebeur het. Hy is gered, terwyl hy eintlik die straf van God verdien het.

Juis omdat hy die lewe nie kon verdien nie, dank hy sy lewe aan die verdraagsaamheid, die genade, van God deur Jesus Christus. Hy het nie moed verloor met selfs nie slegste onder die slegtes nie. Kragtige woorde! Hoe gou verloor ons nie moed met ander mense nie, hoe gou verloor ons nie moed met selfs ons vriende nie? Die Here het nooit moed met Paulus verloor nie. Verdraagsaam, lankmoedig, vol liefde was die Here met Paulus, inderdaad ook daarin ‘n voorbeeld vir ons.

Op grond van hierdie verdraagsaamheid het Paulus ook ‘n hoë waarde toegeken aan die verdraagsaamheid by elkeen wat geroepe is om die evangelie te bedien. Dit beteken nie net dat ons dominees verdraagsaam, lankmoedig en vol liefde met almal moet wees nie. Nie net ons dominees is geroepe om die evangelie te bedien nie.

Mat. 28:19 gee aan ons almal die opdrag om die evangelie te verkondig. Daarom moet ons almal met mekaar lankmoedig wees, ons almal moet met mekaar uithou, ons almal moet geduldig met mekaar wees. En nie sodat ons iets uit die verhouding kan kry nie, maar ter wille van God, ter wille van die goeie nuus. Omdat die Here geduldig met ons elkeen is, verwag Hy van ons om ook so geduldig met mekaar te wees.

Niemand moet dink hy of sy het al teveel sonde gedoen om gered te word nie, want die genade is groter as die sonde. Die Here wat vir Paulus gered het, kan ook vir jou red.

In hierdie laaste vers 17 rig Paulus ‘n loflied aan die Here. Die getuienis van die persoonlike ondervinding van die genade van God loop uit op ‘n gebed waarin die lof van God gesing word.

In sy skrywe aan Timoteus sê Paulus vir die Here dankie vir wat Hy in sy lewe gedoen het, Paulus verduidelik die Here se doel met sy verlossing, en dan rig hy ‘n loflied tot die Here om weereens sy dank uit te spreek. Die punt wat Paulus in hierdie gedeelte wil maak is dat sy eie verlossing en daarmee saam elke mens se verlossing, nie verdien kan word nie, maar die gevolg is van God se genade.

Die Here se genade is genoeg vir Paulus se verlossing en daarom ook vir Timoteus se bediening in daardie moeilike konteks. Daarom is die Here se genade ook vir ons genoeg, in ons moeilike omgewings.

Paulus sluit af met “Amen”. In die sinagoge, en ook in die vroeë Christelike gemeentes, het almal teenwoordig saam die “Amen” uitgespreek, en daarmee saamgestem met die uitspraak van lof. Lof vir die lankmoedige genade van die Here Jesus Christus, ons verlosser.

Amen.

04/09/2016

Lukas 6: Hoe laat jy iemand anders voel?

In die tyd van Jesus terwyl Hy rondgereis het van die een dorpie na die ander was daar ‘n groep geleerdes wat baie oor Jesus gepraat het, maar min met Hom gepraat het. Hulle het voorgegee dat hulle baie van die wet weet, en ook hoe dit tot uitvoering behoort te kom. Hulle het ‘n lewe gelei van streng nakom van die wet.

Die vierde gebod sê immers: “Sorg dat jy die sabbatdag heilig hou. Ses dae moet jy werk en alles doen wat jy moet, maar die sewende dag is die Sabbat van die Here jou God. Dan mag jy geen werk doen nie, nie jy of jou seun of jou dogter of die man of vrou wat vir jou werk, of enige dier van jou of die vreemdeling by jou nie. Die Here het in ses dae die hemel en alles daarin gemaak, die aarde en alles daarop, die see en alles daarin. Op die sewende dag het Hy gerus, en daarom het die Here dit as ‘n gereelde rusdag geheilig.”

Die sewende of die Sabbat dag is dus geskep as ‘n rustyd, ‘n tyd van herstel van kragte, ‘n tyd om asem te skep. Die sabbatdag is vir die mens gemaak om te herstel en ook om weer in lyn met die Here se wil te kom, sodat die mens Hom verheerlik in wat hulle doen.

Meer as die sewende dag wat die sabbatdag was, was daar ook die sabbatsjaar. Elke sewende jaar is die lande gelaat om te herstel. Die grond moet rus. Die bome, die wingerde, die lande is gelos om te groei, sonder dat daar gesnoei word, sodat dit kan rus. Ook is die bome, wingerde, lande oopgestel vir die gemeenskap om te pluk of te oes soos hulle wil, sonder enige koste. Herstel nie net van die grond nie, maar ook aan ‘n groter gemeenskap. So vloei die gedagte van die sabbatdag uit in die sabbatsjaar. ‘n Tyd van rus, ‘n tyd van herstel vir grond en mens.

Dit kulmineer uiteindelik in die jubeljaar. 7 x 7 = 49, en met die 50ste jaar was ‘n jubeljaar aangekondig. Met die jubeljaar was alle slawe vrygestel, skuld afgelas, en grond aan die oorspronklike familie terug gegee. Weer kom die gedagte van herstel sterk na vore, van die individu as slaaf, maar ook herstel van die familie in gemeenskap.

So ‘n ingesteldheid van rus, herstel en asemskep verheerlik God. Wanneer ons rus maak ons tyd om in gesprek met die Here te tree oor waarheen ons op pad is, saam met Hom. Wanneer ons herstel, herstel ons die skeppingsritmes soos Hy dit bedoel het. Wanneer ons asem skep, maak ons ook ruimte vir ander om asem te skep.

Die Sabbatdag soos die geleerdes dit gesien het was ‘n dag van stilsit en bid, en niks anders nie. Wanneer die man met die gebreklike regterhand die tempel binnekom is die geleerdes se oë op Jesus gerig. Wat gaan hy maak?

Toe sê Jesus vir hulle: “Nou vra Ek julle: Mag ‘n mens op die sabbatdag goed doen of kwaad doen, iemand red of doodmaak?” Met hierdie vraag verwerp Jesus die oorsaak gevolg gedagtes van die geleerdes, en bring die eintlike kwessie na die oppervlak. Vir Jesus bestaan daar nie niks doen nie. Daar is net twee moontlikhede: goed doen of kwaad doen. As die dag van die Here geheilig moet word, is die enigste weg: om goed te doen. Daarmee was Jesus besig, maar sy teenstanders wat voorgegee het dat hull op die sabbatdag niks doen nie, was in werklikheid besig om kwaad te doen, en teen Jesus planne te maak.

Die spanning kan met ‘n mespunt gesny word, eks seker ons kon ‘n speld in die sinagoge hoor val terwyl Jesus die fariseërs aangekyk het. Een vir een kyk Hy na die fariseërs. Markus 3 vertel dat Hy hulle rondom Hom kwaad aangekyk het en was diep bedroef oor hulle verhardheid. Jesus het hulle kwaad aangekyk. Hulle gee voor om niks te doen nie, terwyl hulle eintlik besig is om kwaad te doen, terwyl hulle nie besig is om herstel te bring nie, terwyl hulle nie ruimte vir asem-haal skep nie.

Nadat Jesus rondom Hom na die geleerdes gekyk het, kyk Hy met al sy fokus na die persoon wat nou in die middel van die vertrek staan. Hy sê vir die man met die gebreklike regterhand om sy hand uit te steek.

Terwyl al die geleerdes toekyk, met ‘n vyandigheid in hulle gemoed, vra Jesus vir die man om sy gebrek bloot te lê. Dink net hoe moeilik moes dit vir die man gewees het om sy gebrek so vir almal te wys.

Jesus vra nie net vir die man met die gebreklike hand om sy gebrek te wys nie, maar ook so vir ons elkeen. Ons elkeen het ‘n gebrek. ‘n Doring in ons vlees. Iets wat ons pla. Iets wat keer. Vir hierdie man was dit sy regterhand, waarskynlik die hand waarmee hy meeste van sy alledaagse take moes verrig. Hy was ‘n ystersmid van beroep wat beteken het dat die gebrek met sy hand hom waarskynlik sy werk gekos het. Vir ons is dit dalk kanker, ‘n moeilike familielid, ‘n besluit wat ons moet neem, ‘n gebrek aan deernis, ‘n gebrek aan vriende, ‘n gebrek aan tyd. Jesus vra ons om daardie gebrek publiek te maak sodat Hy herstel kan bring, sodat Hy kan genees.

Hy wil vir ons in die middel van sake plaas, terwyl die spanning hoog is, om ons gebreke bloot te lê. Hande uit die sakke, kaalvoet, voor Hom. Hy wil hê dat almal die plooie op jou hande sien, die sny oor jou pols, jou ongeknipte naels, Hy wil hê dat jy jouself met al jou gebreke aan Hom gee, sodat Hy jou kan herstel. Hy wil goed wees vir jou.

Wanneer ons oor herstel en gebrek praat is dit ook noodsaaklik om oor respek te praat, veral op die Sabbat. Die Here leer ons dat daar ‘n sekere orde aan die lewe is; leef, en indien gebrek, herstel. Daarvoor bou Hy ook tyd in die ritme van die lewe vir ons in.

Het jy al gewonder hoe iemand moet voel wanneer jy hulle ontneem van hersteltyd, wanneer jy nie kans gee om nuut te begin nie? Hoe laat jy iemand voel wanneer jy hulle in die rede val, hoe laat jy iemand voel wanneer hulle jou vra om hulp, hoe laat jy iemand voel wanneer jy meerderwaardig, soos die geleerdes, na hulle kyk of met hulle praat?

Die Here het ons almal geseën met spesiale talente en gawes, ons elkeen kan baie doen, maar ons elkeen kan nie alles doen nie. Ek kan goeie stories vertel, maar ek moet liewers nie aan ‘n motor se enjin probeer werk nie. Dit is my gebrek. Ek is gebrekkig as dit by motors kom, ek is gebreklik as dit by motors kom. Dit maak egter nie van my ‘n minderwaardige mens nie. Ek is steeds as mens baie werd. Die Here het my op ‘n sekere manier geskape sodat ek op ‘n sekere manier waarde kan toevoeg tot die samelewing.

Ek is geskep deur God almagtig met waarde, inherente waarde. Ek is nie waardevol omdat julle so sê nie, ek is waardevol omdat God my gemaak het. Daarom, ongeag kan ek waarde toevoeg tot die samelewing.

Die man glo en gehoorsaam, en sy hand word onmiddellik heeltemal gesond. Daarmee het Jesus nie die heiliging van die sabbatdag verwerp nie, maar betekenis daaraan gegee wat in ooreenstemming met die bedoeling van God is. Dit moet aangewend word tot verheerliking van God. Daarom, ook op die sabbatdag moet die grootste gebod in aksie oorgaan, om liefde tot God en liefde tot ons naaste te wys. Wanneer ons vanuit liefde optree, omdat die Here ons lief het, en ons Hom lief het, kan ons nie anders as om met respek teenoor ons naaste op te tree nie.

Die teenpool is ook waar. Wanneer ons sonder respek optree, tree ons ook sonder liefde op. Die geleerdes het nie respek getoon vir die man met die gebreklike hand nie, daarom het hulle op hom neergekyk toe hy die sinagoge binnekom. Hulle het nie met liefdesoë na hom gekyk nie. Die geleerdes het ook nie met respek teenoor Jesus opgetree nie. Hulle het stilgebly en afgekyk terwyl Jesus hulle kwaad aankyk, hulle het toegelaat dat die sinagoge in ‘n liefdelose ruimte verander. Hulle het nie heling gebring nie. Wanneer daar sonder respek opgetree word, word daar sonder liefde opgetree, en wanneer daar sonder liefde opgetree word, word daar kwaad gedoen.

Hy het die man genees, en sy hand was gesond. Maar hulle, die geleerdes, het rasend van woede geword en onder mekaar geredeneer oor wat hulle Jesus sou aandoen… Vreemd hoe die wat menswaardigheid herstel aangegluur word deur die wat tradisie in plek wil hou…

Wat sien ons as ons met ons tradisionele gedagtes na hierdie situasie kyk?

Sien ons die sabbatdag as ‘n dag van kerk en huis, niks anders, slegs as iemand se lewe in gevaar is kan ons winkels toe gaan. Sien ons probleme as ‘n persoonlike ding wat persoonlik op ons eie hanteer moet word, niemand hoef te weet wat in my lewe aangaan nie. Sien ons hoe ons die perfekte beeld voorhou, ons is mos darm beter as dit.

Wat as ons met ons harte die situasie benader?

Sal ons die sabbatdag sien as ‘n dag van heling en herstel, ‘n dag van soveel as moontlik goed doen om op so ‘n manier eer aan God te bring? Sal ons sien dat dit goed is om ons probleme publiek te maak, sodat ons as gemeenskap saam daaraan kan werk, saam daaraan kan dra, saam daarvoor kan bid? Ook sodat ons bewus kan wees daarvan dat almal ‘n behoefte het aan noodverligting, dat almal ‘n behoefte het om oor hul seer te praat. Sal ons begin om menswaardig op te tree?

Om menswaardig op te tree vra dat ons ons meerderwaardigheid prysgee. Wanneer ons begin om mekaar werklik raak te sien, sal ons nie kyk met ons oë nie, ons sal nie luister met ons ore nie, ons sal selfs nie eers voel met ons hande nie. Ons sal begin om werklik eensgesind te leef wanneer ons almal mekaar se gebrek en seer met ‘n diepe emosie aanskou, ons sal begin om menswaardig te leef die oomblik wanneer ons ander se seer ons eie maak, dan en slegs dan sal ons verstaan wat dit beteken om met respek teenoor ‘n ander op te tree. Wanneer ons insien dat die ander se situasie net so maklik ons eie situasie kon gewees het! Al wat dit verhoed is die genade van God. Laat ons die kaarte gebruik wat Hy aan ons uitgedeel het, nie om op ander neer te kyk nie, maar eerder om die grond gelyk te maak.

Jesus het dit gebruik wat in Sy mag was om die grond gelyk te maak tussen die man met die gebreklike hand en die geleerdes. Die Woord leer vir ons dat dieselfde krag wat die Here gebruik het om Christus uit die dood op te wek in ons is, so kom ons gebruik dit wat in ons is om die grond gelyk te maak. Gelyk te maak vir ‘n dag van herstel, gelyk te maak vir ‘n dag van publieke broosheid, gelyk te maak vir ‘n dag van menswaardigheid.

Amen.

19/06/2016

Lukas 8: Wil jy vry wees?

Sommer op die heel eerste bladsy van die bekende werk van Thomas Moore se Care of the Soul skryf hy: “Die groot siektetoestand van die twintigste eeu waaruit al ons problem spruit, wat ons, nie net as individue nie, maar ook as die samelewing raak, is dat ons ons siel verloor het.” Thomas Moore waarsku ons dat wanneer sielsdinge afgeskeep word, sterf dit nie maar net ‘n stille dood nie. ‘n Afgeskeepte siel laat haarself nie so maklik flous nie, sy manifesteer op verskeie plekke as simptome om te wys iets is fout: as obsessies, verslawings, geweld en ja, ook in die gevoel van betekenisloosheid.

Stories van mense wat besete is, is moeilik om vandag oor te vertel, want ons ervaar nie vandag demone soos dit in die Bybel beskryf is nie.

Al die demone wat Jesus konfronteer het egter drie dinge in gemeen met mekaar.

dit veroorsaak self-destruktiewe gedrag.
dit laat jou vasgevange voel.
jy word van die normale samelewing afgesonder

Klink dit nie bekend nie? Sukkel baie van ons nie met dieselfde soort dinge nie?

As ons “demone” herdefinieer as dit wat ons vasvang en ons verhoed om by God uit te kom, dan is ons omring, en ja besete, deur demone, dieselfde soort wat Jesus tee gekom het in die man in Garasa. Ons demone kan verskillende vorme aanneem: verslawings, obsessies, en detruktiewe gewoontes, en so aan.

Kom ons kyk na die hierdie kaal en besete man wat Jesus tussen die grafte tee gekom het.

Hy was afgesny van sy familie en die samelewing.
Hy het nie geleef nie, maar tussen die grafte bestaan, soos die wat binne hulself dood is.
Ook was hy deur dit wat hom besit die wilde weste in gedryf.
Hy was alreeds in ‘n lewende dood situasie, geskei van alle mense en die normale lewe.
Ook het hierdie demone hom seergemaak? In Markus se weergawe van die storie het die man homself met klippe gekap. Watter dinge in jou lewe maak dat jy jouself seermaak? Fisies of emosioneel seermaak?
Die hartseerste van alles was dat dit wat hom besete het vir Jesus herken het, maar hy kon homself nie daarvan bevry nie. Hy was vasgevang binne in homself.

‘n Man het van die dorp af Jesus tegemoet gekom. Hy was van bose geeste besete en het ‘n hele tyd al nie meer klere gedra nie en ook nie in ‘n huis gebly nie, maar tussen grafte.

Hierdie man het kaal voor Jesus kom staan en Hom gesmeek om hom nie te pynig nie. Op ‘n ander plek maak Paulus ook gebruik van hierdie “kaal” taal, wanneer hy praat oor ‘n gymnasium. Maar hoekom gebruik Paulus sulke uitlokende taal wanneer hy oor ‘n gymnasium praat? Juis omdat egte eerlikheid en groei op die plek begin wanneer jy jou naaktheid erken en met ‘n bewustheid daarvan voor Jesus kom staan.

Naaktheid suggereer oopheid en intimiteit. Dit impliseer broosheid. Broosheid is die teenoorgestelde van plastiek en gepoleer. En ek dink dit is hoekom hierdie storie begin met die man wat kaal met Jesus gesels, dit dui op ‘n lewe in die oopte, ‘n lewe wat hy nie probeer wegsteek nie.

Wat probeer jy vir die mense naaste aan jou wegsteek? Waarvoor is jy in jou eie gedagtes bang? Wat is jy bang kom uit as jy in jou slaap praat?

Hierdie broosheid, openheid en onbeskaamdheid is die eerste ding wat verlore gaan wanneer sonde ons storie binnedring. Soos ons met ons eie brose naaktheid gekonfronteer raak, word ons ook verlei om dit weg te steek. Maar hierdie wegsteek keer egter dat ons groei want dit skei ons van God.

Die Here nooi ons uit om kaal te wees, ja, julle hoor reg, die Here nooi ons uit om kaal te wees, heeltemal kaal voor Hom te wees. In Hebreërs 4:12-13 staan daar:

“Die woord van God is lewend en kragtig. Dit is skerper as enige swaard met twee snykante en dring deur selfs tot die skeiding van siel en gees en van gewrigte en murg. Dit beoordeel die bedoelings en gedagtes van die hart. Daar is ook niks in die skepping wat vir God onsigbaar is nie; alles lê bloot/kaal voor sy oë. En aan Hom moet ons rekenskap gee.”

Die manier hoe ons van ons ontbloting voor die Here sinmaak het my laat dink aan skool.

Nie lank terug toe ek nog op Laerskool was het ons nog pak gekry, gewoonlik met ‘n lat in die hoof se kantoor. Die maksimum was ses van die bestes. Party van ons het die binneband van ons fietse se wiele uitgehaal, ‘n sirkel daaruit gesny en gaatjies in die sirkel gedruk. Dit het ons dan onder ons broeke ingedruk vir ekstra veiligheid. Hierdie was ‘n gatvel genoem. Die gaatjies sou die klank laat dof klink en die band die pyn minimaliseer, maar as jy gevang was…

Tot my verbasing het die bekende duitse filosoof Soren Kierkegaard van hierdie beeld in sy boeke gebruik gemaak. Hy het gesê dat ons daaraan gewoond geraak het in om die werklikheid van Jesus Christus met gatvalle aan te leef.

Hy sê: “Kan ons nie net eerlik met onsself wees dat ons sulke kenners geraak het om die een na die ander laag, een interpretasie na die ander, tussen ons en die wêreld te plaas, soos ‘n seun wat ‘n laag tussen hom en die lat indruk. Al hierdie interpretasie en herinterpretasie is ‘n gemaklike beskermingsmeganisme tussen ons en die Here se Woord.”

Kierkegaard fokus op die Here se daad van herstel en ons onvermoë om daardie herstel toe te laat. Soos ons Jesus ontdek, vind ons die beeld van God wat in ‘n liefdevolle manier ons wil dissiplineer. Hierdie dissipliene lei tot ‘n lewe van geloofsgewoontes en dissipelskap. Dissipelskap sonder geloofsgewoontes is onmoontlik, maar hoe sal ons hiervan weet as ons heeltyd gatvalle tussen ons en die Here plaas omdat ons nie die totale krag van sy mag wil ervaar nie.

Watter gewoontes of afhanklikhede plaas jy moedswillig tussen jou en die Here sodat jy nie kaal voor Hom hoef te staan nie. Wat gebruik jy om jouself te bedek vir ander, sodat jy nie heeltemal oopkaarte met hulle hoef te speel nie? Is dit vir jou lekker om so ‘n lewe te leef waar jy heeltyd moet wonder hoeveel jy vir wie kan sê? Of sal jy eerder heeltemal kaal, soos die besete man, voor Jesus kom staan sodat Hy jou vry kan maak van hierdie dinge wat jou lewe beheer, sodat Hy jou vry kan maak van die dinge wat jou lewe wegneem en verminder tot ‘n stil en alleen bestaan?

Om kaal te wees het nie net gemeenskaplike implikasies nie, maar veral persoonlike implikasies, en dit beteken jy moet leer om deur daardie beskermingsmeganismes te breek. Sielkundiges leer ons dat ons beskermingsmeganismes gebruik om onsself te verdedig teen uitdagings en groei.

Deur van “ons” te praat is al klaar ‘n beskermingsmeganisme. Deur “ons” taal te gebruik kruip ons van die waarheid weg. Kom ek probeer weer. Deur “ons” taal te gebruik kruip ek soms van die waarheid weg. As ek gaan werk aan my eie naaktheid voor die Here sal ek moet ophou wegkruip agter “ons” taal. Sien julle hoe maklik is dit om weg te kruip?

Hier is ‘n paar tipiese sinne wat ons gebruik om weg te kruip:

“Jy weet, mense sukkel met rasisme.”
“Mense is deesdae so besig, hulle kom bitter min by die Here uit.”
“Mense sukkel met uitreik.”
“’n Mens is net te moeg om vriendskappe te bou.”
“Jy weet, mense is so gefokus om reik te word.”

Om vanuit ons naaktheid voor Jesus toe te laat dat Hy met ons werk sodat ons groei, moet ons, ons beskermingsmeganismes laat gaan. Ons moet ons gatvalle uithaal, sodat ons die werklike impak van Jesus op lewens kan voel.

In die gymnasium van God se genade kan ons kaal, voor Hom, oefen. Hierdie oefeninge help ons om ons gatvelle uit te haal en so al kaler, al broser voor God te raak. Dan, en slegs dan, wanneer ons gestroop is van alles wat tussen ons en die Here staan, kan ons in geloofsgewoontes oefen, of soos Jesus self sê, “om te verander en soos kindertjies te word…”

So, ek wil julle weer herinner aan die man tussen die grafte. Jesus het hom daar tussen die grafte ontmoet, kaal, met klomp geeste binne in hom, wat sy lewe geneem het, en gemaak het dat hy slegs bestaan en nie werklik leef nie.

As jy vandag vir Jesus sou ontmoet, sou jou verslawings, obsessies en gewoontes oop vir Jesus gewees het, of gaan jy steeds probeer om dit weg te steek? As jy vandag vir Jesus sou ontmoet, sou jy graag vry wou raak van jou verslawings, obsessies en gewoontes wat in beheer van jou is? As jy vandag vir Jesus sou ontmoet, sou jy bereid wees om jou gatvalle uit te haal sodat jy regtig die krag van God kan ervaar? Of sal jy eerder gemaklik wil kan sit, met al jou verslawings, obsessies en gewoontes steeds binne jou?

As jy vandag vir Jesus sou ontmoet, sou jy bereid wees om jou alles voor hom uit te trek sodat Hy jou weer kan verander om soos ‘n kindjie te wees? Sal jy vandag weer wil lewe met die vryheid en gemaklikheid van toe jy sewe was en tussen die dennebome rondgehardloop het, of die berge uitgeklim het, sonder ‘n bekommernis oor watter storie jy vir wie moet wegsteek. Wil jy vandag verander na die mens wie Jesus jou gemaak het om te wees, voordat die sonde jou lewe binnegekom het?

Soos wat ons Jesus volg gaan ons ‘n proses binne waar ons nuwe waardes wat die goedheid van die Here reflekteer moet aanleer. Ons word kinders van God. En dan moet ons as kinders nuwe dinge aanleer vir die nuwe lewe. Om ‘n kind van God te wees is om op ‘n lewenslange reis van leer te wees; dit is die opgewondenheid van om kaal te leer en te leef. Sonder dinge wat ons terughou kan ons groei, wortels al dieper en dieper in die genade van die Here.

Soos wat ons na kinders kyk, sal ons gou agterkom dat hulle ‘n onversadigbare nuuskierigheid het. [vra wie het familie wat 4jaar oud is?] Onlangse navorsing het gewys dat ‘n vierjarige dogtertjie 390 vrae per dag vrae, wat neerkom op gemiddeld ‘n vraag elke 1 minuut en 56 sekondes van haar wakker dag. Soos wat ons kaal voor die Here groei leer ons ook hoe om die goeie vrae te vra. Ons raak bewus van die wonderlike skatkis van om mekaar goeie vrae te vra.

Hallo! Hoe gaan dit?

Nee, goed dankie en met jou?

Goed, dankie.

Mooi dag vir jou.

Dankie, vir jou ook.

Hol kitswoorde om die eintlike gesprek te vermy, want sê nou net ek moet sê hoe dit met my gaan, hoe dit regtig met my gaan. Ek kan tog nie vir haar vertel wat alles in my lewe aangaan nie. Wat gaan sy van my dink?

Die Here wil juis hê ons moet hierdie stadige luister gesprekke met mekaar hê. Gesprekke wat lank vat, gesprekke wat stadig vorm neem, om deur die ongemaklikheid te luister, en wanneer jy sê, “ek het deesdae al minder woorde” dat sy regtig die diepte van jou ongemak met die saak sal verstaan en sal antwoord met ‘n “kom ons soek saam na nog minder woorde” tot julle albei saam kaal is, gereed, sodat die Here met julle kan begin werk.

Jou gewoontes mag dalk die oorhand oor jou hê, dit mag dalk vir jou moeilik wees om alles uit te trek en ongemaklik voor die Here te staan met niks wat jou beskerm, met niks wat jou beter as die ander een maak nie.

Maar mag kindwees vir jou die deur wees na kaalword. Mag kindwees vir jou die pad wees van los kom van dit wat jou vashou. Mag ons kinders vir jou wys hoe die lewe veronderstel is om geleef te word. Sonder sorge, sonder bekommernis oor more. Kyk maar na Laerskool kinders, hulle is 100% afhanklik van hul ouers, julle was ook 100% afhanklik van julle ouers. En julle het dit oorleef, ons het dit geniet, dit was van die lekkerste tye van ons lewe.

Gary Thomas skryf: “Ons leef tussen heilige onderwysers. Soms spoeg hulle op hulleself of op ons. Soms gooi hulle tantrums. Soms cuddle en soen hulle ons en het ons lief. In die goeie en in die slegte vorm hulle ons hart, vorm hulle ons siel, en nooi hulle ons om God in nuwe en diep maniere te ervaar.”

Hoekom kan jy nie nou soos ‘n kind wees nie? Hoekom kan jy nie nou 100% afhanklik van die Here leef nie, die een wat jou geskep het nie?

Dit mag dalk die tyd wees waar jy los van jou verslawings, gewoontes en besittings kan leef. Dit mag dalk die tyd wees wat jy kaal sonder enige iets wat jou terug hou kan leef. Dit mag dalk die tyd wees wat jy weer soos jou skooldae geniet. Dit mag dalk net die lekkerste tyd van jou lewe wees!

Die Here kom vandag na jou toe, Hy wil dit wat jou besit uit jou uit dryf.

Die vraag is of jy vry wil wees van dit wat jou besit en, of jy bereid is om jouself kaal voor Hom uit te trek, sodat Hy vir jou nuwe klere kan gee?