Lukas 2:1-7

Ons almal ken die eeue oue verhaal, soos dit vanuit verskillende perspektiewe deur die evangelies vir ons vertel is. Matteus wat vir die gelowiges in Palestina skryf, vir die Jode wat Christus verwerp. Markus wat vir die gelowiges in Rome skryf wat vervolg word en allerlei vernederinge moet verduur vir hulle geloof. Maar vandag staan ons vir ‘n oomblik stil by die evangelie wat aan Lukas toegeskryf word.

Lukas wat volgens die tradisie die geneesheer en metgesel van Paulus was op sy reise, daarom vind ons sy naam in Handelinge, Handelinge wat dan ook volgens tradisie aan Lukas toegeskryf word. As geneesheer, of dokter, was hy ‘n geleerde man en goed in staat om onder die leiding van die Heilige Gees die evangelie te boek te stel.

Die evangelie van Lukas se karakter is om te vertel dat Jesus die Redder van die wêreld is. Die stamboom van Jesus wat ons in Lukas vind word ook teruggevoer tot by Adam, die vader van alle mense, en daarom bring hy ook redding vir almal wat glo. By die geboorte van Jesus sing die engele “vrede op aarde, in die mense ‘n welbehae” (2:9). Hierdie wys vir ons dat Lukas nie net vir die hoog geagte Theophilus geskryf het nie, maar vir ‘n baie groter leserskring.

Met die aankondiging van Jesus se geboorte stuur die Here die engel Gabriel om die boodskap aan Maria te bring. Op daardie stadium is Maria verloof aan Josef en hulle bly in Nasaret in Galilea. Josef was ‘n afstammeling uit die huis van Dawid. Die engel bring die boodskap aan Maria dat sy swanger sal word en ‘n kindjie in die wêreld bring wat die Seun van die Allerhoogste sal wees. Hy sal koning wees oor die huis van Jakob tot in ewigheid, en aan sy koninkryk sal daar geen einde wees nie of soos die Psalmdigter se; daar sal aan Sy liefde geen einde wees nie.

‘n Vraag wat dadelik by Maria opkom en wat sy ook vir die engel vra is: Hoe kan dit wees aangesien ek geen man het nie? Die engel gee ‘n eenvoudige antwoord aan haar, dat die Heilige Gees die saadjie in haar sal kom plant, want geen ding is vir God onmoontlik nie. Maria antwoord toe die engel en sê: Hier is die diensmaagd van die Here, laat dit met my gaan volgens u woord. Is jy soos Maria bereid om jouself totaal en al, liggaam en siel, vir die werk van die Here op te offer?

Vanuit die oogpunt van Maria kan daar ‘n hele klomp vra gevra word, en was sy waarskynlik gebombardeer met vrae. Hoe kan ek ‘n kind kry as ek nog nie ‘n man het nie? Wie gaan vir die kindjie sorg? Wat gaan my verloofde, Josef, dink as ek vir hom sê dat ek swanger is? Wat gaan die mense sê?

Hierdie is alles vrae wat in ‘n splitsekonde deur Maria se gedagtes moes flikker terwyl die engel Gabriel voor haar staan. En tog met die eenvoudige verduideliking dat geen ding vir God onmoontlik is nie, nie eers om Elisabet swanger te maak op haar gevorderde ouderdom nie, aanvaar sy die boodskap in geloof en bied haarself as diensmaag vir die Here aan. Sy sê immers: Laat dit met my gaan volgens U woord. Kragtige woorde uit die mond van iemand wat pas gehoor het dat sy swanger gaan raak buite die huwelik en sonder haar man.
Hierdie is woorde wat getuig van ‘n geloof gesetel in die lewendige God! Kan jy onthou hoe dit voel om met vrede in jou hart antwoorde op moeilike vrae te kan antwoord?

In die daaropvolgende dae het daar ‘n bevel uitgegaan van Keiser Augustus dat elkeen na sy eie stad toe moes gaan om opgeteken te word in die eerste sensus van goewerneur Sirenius. Dit het beteken dat, Josef wat uit die stam van Dawid kom, hy en Maria, wat hoog swanger was, na die stad van Dawid na Bethlehem toe moes reis vir die sensus.

Vanuit die perspektief van ‘n man kan daar nou weer ‘n reeks vrae gevra word. Hoekom moet ons nou terwyl Maria hoog swanger is op so ver reis gaan? Sê nou net ons kom nie betyds in Bethlehem aan nie? Wat as ons donkie dalk ingee langs die pad? Wat as ons padkos opraak, of ons donkie word gekaap deur rowers? Agter elke bos is daar deesdae ‘n kamera, ag ek bedoel ‘n rower. Ons donkie het nie lugversorging nie… Dalk moet ons maar by die huis bly?

Watter verskonings het jy al alles uitgedink om nie die pad wat God vir jou wys te volg nie, watter verskonings het jy al uitgedink sodat jy in jou gemaksone kan bly?

Net soos Mattheus, vertel Lukas dat Josef aanvaar het wat God die Vader aan Maria deur die krag van die Heilige Gees gedoen het en met eerbied vir die wordende Kind, haar in sy beskerming geneem het en aan haar getrou gebly het. Lukas maak dit duidelik dat Josef die Kindjie van Maria onder sy sorg geneem het.
Hierdie eerbiedige daad van Josef, om op hierdie lang en gevaarlike reis te gaan na Bethlehem voer Josef uit, met al die vrae in sy gedagtes, maar hy voer dit deur geloof uit. Deur geloof in die Here wat hy weet groter as hy en sy klein gedagtes is. Josef kan nie anders as om deur geloof na Bethlehem met sy hoogswanger verloofde Maria te gaan nie.

My vraag vandag is, watter vrae leef in jou gemoed? Watter vrae keer dat jy nie kan stilword in jou binneste langs hierdie pragtige waters nie. Watter vrae maak dat jy eerder skeinglimlag as om uit jou maag te skater? Hoekom is dit vir jou so moeilik om stil te word en vrede te vind in God se woorde vir jou?

Die verblyf in Bethlehem sou net tydelik wees, maar in daardie dae het die tyd gekom dat Maria haar Kind in die wêreld moes bring. In die herberg, of soos ons vandag sou sê; gastehuis, was daar geen plek nie. Nie Lekkeslaap of AirBnB het enige openinge gehad nie. Die enigste plek onder dak was in ‘n stal. In hierdie armoedige omgewing, sonder huislike geriewe, word die Kindjie gebore. Nes enige ander kindjie. Hy is hulpeloos en geheel en al van sy moeder afhanklik. Sy draai Hom dan in doeke toe en lê hom in die krip neer, omdat daar geen wiegie vir Hom gereed staan nie.

Jesus se pa en ma was eenvoudige mense in die Joodse gemeenskap. Hulle het nie in Hilton gebly of die nuutste donkie uit die stalle van BMW gery nie, nee hulle was goed gelowige mense wat in die Heilige krag van die Lewende God geglo het. Hulle het hulle vertroue in die Here geplaas. Met die engel Gabriel wat aan Maria verskyn en noem dat sy swanger gaan wees glo sy wat hy vir haar sê en verklaar dat sy die wil van die Here sal uitleef. Josef aanvaar ook wat van hom gevra word, om deur geloof te leef dat die reis na Bethlehem suksesvol sal wees en Maria nie seer sal kry op reis daarheen nie.

Ons sing dat al was ons nie daar nie, weet ons dat dit waar is. Van die krip en Maria, die Kindjie, die engele, en van Jesus Christus ons Redder, ons Verlosser, dat Hy vrede sal bring, vir jou en my, elke dag. Vrede wat die vrae in ons gemoed sal stil maak. Vrede wat daardie vreesaanjaende vrae sal verdryf.

Mag jy vandag besef dat jy daardie vrede van God wat Jesus Christus vir ons elkeen bring kan beleef deur in geloof die belofte van die Here Jesus te vertrou. Deur geloof te vertrou op die dinge wat jy nie kan sien nie, deur te leef, nes Maria en Josef.

Daar was waarskynlik vrae, by Maria en Josef, soos daar vandag by ons ook is. Maar hulle het tot dusvêr in die geloof die belofte van God aanvaar; hulle was bereid om Hom nog verder te vertrou. Is jy bereid om Hom te vertrou vir jou vrede, wat jou hart sal laat sing?

Die evangelie van Lukas vertel vir ons dat Jesus in ‘n stal gebore is omdat daar geen ander verblyf beskikbaar was nie. Jesus se geboorte herinner ons daaraan dat God ons nie alleen laat wanneer dinge moeilik gaan nie, maar eerder daar saam met ons is. Jesus is Immanuel, “God met ons” in watter gemors ons ook al mag beleef. Ons hoef nie meer voor te gee dat alles ok is nie. God is in ons gemors, en wil daar wees.

Gemors kom ons lewens binne op verskillende maniere. Gemors kan ons lewe inkom oor sondige besluite en die verwoestende gevolge wat daarmee saamgaan. Al laat ons vrye wil ons toe om ons eie keuses te maak, laat dit ons nie toe om die gevolge van ons keuses te kies nie. Gemors kom ons lewe ook binne, deur die besluite van ander. Hoe gereeld neem ons lewe nie ‘n wending aan nie as gevolg van vinnige of harde woorde van ‘n vriend of familie lid nie?

Gemors kom ons lewe ook binne deur oorweldigende hartseer oor die verlies van ‘n geliefde. En soos ons ouer raak, raak hierdie verliese al meer, wat maak dat ons al meer en meer alleen voel.

Jesus wil ons in ons gemors ontmoet, sodat Hy ons kan verander. Jesus kom na Saggeüs in ‘n boom en na die Samaritaanse vrou by ‘n put. Hy wil ons ook ontmoet in die gemors van ons lewens om hoop en nuwe lewe aan ons te bring. So hoe kan Jesus ons in ons gemors ontmoet?

Ons moet ons gemors met Hom deel. Maria was onseker. Josef was bang. Hulle het hulle gemors met God gedeel. Soos wat ons ons gemors met Hom begin deel, begin ons die lang pad saam met Hom te stap, en kry die Gees ‘n kans om met ons te werk.

Kersfees gee ons die kans om bewustelik ons morsige lewens vir Jesus oop te maak, en ons gemors ook voor ander te erken. En so word ons gemors dan ons boodskap soos wat ons verduidelik van hoe God ons ontmoet het in ons gemors en ons verander het met hoop vir ‘n nuwe lewe.

God het Maria in haar onsekerheid ontmoet en haar vrede gegee oor die toekoms.
God het Josef in sy vrees ontmoet en hom vrede gegee oor die toekoms.
God wil jou ook, in hierdie Kerstyd ontmoet en aan jou vrede gee oor die toekoms.

Mag jou gemors jou boodskap raak.

So wanneer jy weer die vullis sakke uitsit, herinner jouself van die goeie nuus dat jou gemors die plek is waar God jou wil ontmoet. En dank dan die Here vir Sy genade.

Mag jou gemors jou boodskap raak.

Amen.

Lukas 1:26-38

Matteus vertel die verhaal van die geboorte van Jesus vanuit die oogpunt van Josef, die pa. Lukas vertel dit vanuit die oogpunt van Maria, die ma. Dit is selfs moontlik dat Lukas, wat ‘n dokter was, die storie self by Maria gehoor het.

Maria simboliseer ‘n lewe waarin Jesus gebore is. In die Nuwe Testament, is sy die eerste Christus-draer. Jesus is in haar gebore. In haar liggaam, is Hy gevorm, en deur haar lewe, kom Hy die wêreld binne. Anders as Maria dra ons nie letterlik die vlees en bloed van Jesus in ons nie; en tog, word ons genooi om sy Gees in ons te dra en die ervaring daarvan met die wêreld te deel. Die Gees van God maak dat die helder teenwoordigheid van God deur ons kan skyn.

Geskok reageer Maria op die nuus dat sy aan ‘n seun sal geboorte gee deur vir Gabriël te vra: “Hoe is so iets moontlik, aangesien ek nog nooit omgang met ‘n man gehad het nie?” (Lukas 1:34). Die antwoord van God se boodskapper is duidelik: “Die Heilige Gees sal oor jou kom, en die krag van die Allerhoogste sal die lewe in jou wek.” (Lukas 1:35). Met ander woorde – en soos Maria later self ontdek – ons word nie met Jesus se teenwoordigheid deur ons eie kragte alleen gevul nie. God se Gees vul ons met Jesus se teenwoordigheid.

Die Heilige Gees sal haar oor haar kom, haar oorskadu. Hier kan ons dink aan die wolk wat in die Bybel baie keer die teenwoordigheid van God aandui. In die wolk tree God nader, maar Hy bly tog weggesteek, en hoe Hy werk bly ‘n onverklaarbare geheim.

Sy word die opdrag gegee om die seuntjie Jesus te noem. Die naam “Jesus” is ‘n gewone Joodse naam, dieselfde as Josua, en dit beteken “redder” of “verlosser”. Dit dui op Jesus se mensheid, maar ook dat Hy deur God gestuur is as Redder om sy mense weg te lei van die sonde en onderdrukking in na ‘n ruimte van verlossing en vryheid.

Steeds, hierdie wonderwerk het ons toestemming nodig, wat ons sien in Maria se antwoord: “Laat met my gebeur wat u gesê het.” (Lukas 1:38). Met hierdie woorde, sê Maria ja vir God. Sy doen so vrylik, nederig, en met haar hele hart. As ons wil hê dat Jesus in ons lewe gebore moet word, moet ons daagliks onsself aan God gee. Ons moet konstant onsself aan God oorgee sodat Jesus se liefde en genade in ons kan groei in dieper raak in ons. God forseer nie die heilige teenwoordigheid op ons nie; eerder, God wag vir ons om vrylik vir Hom ‘ja’ te sê.

Ook, ons ja vir God lei onvermeidelik tot liefdevolle diens aan ander. Weer sien ons dit gereflekteer in Maria se antwoord aan Gabriël. Sy sê: “Ek is tot beskikking van die Here.” (Lukas 1:38). Soos wat ons die rondom ons lief het hierdie Kersseisoen, sal hulle die liefdevolle Lig van die wêreld deur ons sien skyn.

Ons gebare van liefde hoef nie groot te wees nie. Ons kan eenvoudig liefde wys wanneer die geleentheid daar is, dalk deur ‘n groet, ‘n glimlag, ‘n mooi epos, ‘n oproep, ‘n besoek, ‘n gedeelde ete, of ‘n oor wat luister. Al hierdie klein en mooi geskenke van liefde beeld ons behoefte om God se dienaars te wees uit, waarookal ons is.

Mark Lowry skryf in sy lied “Mary did you know” die volgende:

Mary did you know that your baby boy would one day walk on water?
Mary did you know that your baby boy would save our sons and daughters?
Did you know that your baby boy has come to make you new?
This child that you’ve delivered, will soon deliver you.

Mary did you know that your baby boy will give sight to a blind man?
Mary did you know that your baby boy will calm a storm with his hand?
Did you know that your baby boy has walked where angles trod?
When you kiss your little baby, you kiss the face of God.

Dit is kragtige verse wat vir ons die verhaal van Maria en Jesus verder oopbreek. Maria het nie geweet na watter dade van liefde sy haar inlaat toe sy gesê het: “Ek is tot beskikking van die Here.” nie. Sy het vanuit haar geloof vertrou en geglo wat die engel vir haar kom sê het. Sy het nie geweet wat wag vir haar nie. Tog het sy voortgegaan met haar vertroue en geloof, en 9 maande later is Jesus gebore. ‘n Daad van liefde. Die maagdelike geboorte het ‘n realiteit geraak.

Vandag wonder ek of ons baie maal eers wil weet wat gaan die gevolge van ons vertroue wees voordat ons wil glo en vertrou? Wil ons eers verseker word dat as X gebeur sal Y plaasvind? Heel uit die bloute kom kies God vir Maria, die verloofde van Josef, die houtwerker/timmerman om die ma van ons Verlosser te wees. En sy was gewillig om geboorte te gee aan die een wat vir ons die ewige lewe sou gee. ‘n Daad van liefde.

Wanneer ons gewete, daardie stemmetjies binne ons vir ons leidrade tot dade van liefde gee, moet ons luister. Mense met wie ons moet praat, of dalk iets wat ons moet doen. Min weet ons wat die gevolge van ons dade sal wees wanneer ons die onbekende saam met God ingaan. Wanneer ons geloofstappe neem is ons nie altyd so gelukkig soos Maria om te weet wat gaan oor 9 maande gebeur nie. Die Here vra net dat ons Hom vertrou met dit waarmee Hy besig is. Dat ons Hom toelaat om deur ons Sy werk te doen. ‘n Daad van liefde.

Wanneer laas het jy ‘n geloofstap geneem? Wanneer laas het jy geluister na die sagte stem van God? Al klink die opdrag aanvanklik vreemd, sit daarmee vir ‘n tydjie en praat met die Here daaroor. Bespreek dit met jou familie en vriende, die Here wil julle almal gebruik.
Maria het haastig na haar niggie Elisabet gegaan om haar te gaan vertel van die engel se besoek, en die oomblik toe Elisabet vir Maria sien was daar beweging in haar moederskoot en sy is met die Heilige Gees vervul en roep hard uit:

“Geseënd is jy onder die vroue en geseënd is die vrug van jou moederskoot! Waaraan het ek dit te danke dat die moeder van my Here na my toe kom? Kyk, net toe die geluid van jou groet in my ore klink, het die kindjie in my van vreugde beweeg. Gelukkig is sy wat glo dat in vervulling sal gaan wat die Here vir haar gesê het!”

Gelukkig is jy wat glo dat in vervulling sal gaan wat die Here vir jou gesê het!

Kom ons laat ons harte toe om Betlehem te word hierdie tyd van Advent. Al is Jesus meer as 2000 jaar gelede gebore, wil Hy vandag weer in ons gebore word. Maria is ons gids deur hierdie glorieryke en misterieuse geboorte. Wanneer ons ons harte oop maak vir die krag van die Heilige Gees, wanneer ons ja sê vir God se werk binne in ons, wanneer ons kanale van heilige liefde word vir almal wat ons ontmoet, dan word Jesus weer in en deur ons gebore vir die genesing van die wêreld.

Maria het nie presies geweet waartoe sy haarself inlaat nie, en vandag is haar geloof ‘n getuienis vir ons elkeen. Dalk net, kan die Here vandag ook deur jou ‘n groot verskil maak in hierdie wêreld!

Gaan jy aanmeld vir diens?

Sal jy vandag soos Maria sê: “Ek is tot beskikking van die Here. Laat met my gebeur wat u gesê het.”?

Is jy tot beskikking van die Here?

Amen.

The Return of the Prodigal Son: A Story of Homecoming – Part 3: The Father

While he was still aa long way off, his father saw him and was moved with pity. He ran to the boy, clasped him in his arms and kissed him… the father said to his servants, “Quick! Bring out the best robe and put it on him; put a ring on his finger and sandals on his feet. Bring the calf we have been fattening, and kill it; we will celebrate by having a feast, because this son of mine was dead and has come back to life; he was lost and is found.” And they began to celebrate. …his father came out and began to urge him to come in… The father said, “My son, you are with me always, and all I have is yours. But it was only right we should celebrate and rejoice, because your brother here was dead and has come to life; he was lost and is found.”

The Father Welcomes Home

Luke’s story makes it very clear that the father goes out to both of his children. Not only does he run out to welcome the younger wayward son, but he comes out also to meet the elder, dutiful son as he returns from the fields wondering what the music and dancing are all about and urges him to come in.

We do not choose God, God chooses us. From all eternity we are hidden “in the shadow of God’s hand” and “engraved on his palm.” Before any human being touches us, God “forms us in secret” and “textures us” in the depth of the earth, and before any human being decides about us, God “knits us together in our mother’s womb.” God loves us before any human person can show love to us. He loves us with a “first” love, an unlimited, unconditional love, wants us to be his beloved children, and tells us to become as loving as himself.

I wonder whether I have sufficiently realized that during all this time God has been trying to find me, to know me, and to love me. The question is not “How am I to find God?” but “How am I to let myself be known by God?” And, finally, the question is not “How am I to love God?” but “How am I to let myself be loved by God?” God is looking into the distance for me, trying to find me, and longing to bring me home. In all three parables which Jesus tells in response to the question of why he eats with sinners, he puts the emphasis on God’s initiative. God is the shepherd who goes looking for this lost sheep. God is the woman who lights a lamp, sweeps out the house, and searches everywhere for her lost coin until she has found it. God is the father who watches and waits for his children, runs out to meet them, embraces them, pleads with them, begs and urges them to come home.

Many consumerist economies stay afloat by manipulating the low self-esteem of their consumers and by creating spiritual expectations through material means. As long as I am kept “small,” I can easily be seduced to buy things, meet people, or go places that promise a radical change in self-concept even though they are totally incapable of bringing this about.

The parable of the prodigal son is a story that speaks about a love that existed before any rejection was possible and that will still be there after all rejections have taken place. It is the first and everlasting love of a God who is Father as well as Mother. It is the fountain of all true human love, even the most limited. Jesus’ whole life and preaching had only one aim: to reveal this inexhaustible, unlimited motherly and fatherly love of his God and to show the way to let that love guide every part of our daily lives. It is love that always welcomes home and always wants to celebrate.

The Father Calls For A Celebration

The father does not even give his son a chance to apologize. He pre-empts his son’s begging by spontaneous forgiveness and puts aside his pleas as completely irrelevant in the light of the joy at his return. But there is more. Not only does the father forgive without asking questions and joyfully welcome his lost son home, but he cannot wait to give him new life, life in abundance. So strongly does God desire to give life to his returning son that he seems almost impatient. Nothing is good enough. The very best must be given to him. While the son is prepared to be treated as a hired servant, the father calls for the robe reserved for a distinguished guest; and, although the son no longer feels worthy to be called son, the father gives him a ring for his finger and sandals for his feet to honor him as his beloved son and restore him as his heir.

Celebration belongs to God’s Kingdom. God not only offers forgiveness, reconciliation, and healing, but wants to lift up these gifts as a source of joy for all who witness them. In all three of the parables (lamp, coin, brother) which Jesus tells to explain why he eats with sinners, God rejoices and invites others to rejoice with him. “Rejoice with me,” the shepherd says, “I have found my sheep that was lost.” “Rejoice with me,” the woman says, “I have found the drachma I lost.” “Rejoice with me,” the father saus, “this son of mine was lost and is found.”

The father wants all the people around him to join him around the table, to eat and dance with him. This is not a private affair. This is something for all in the family to celebrate in gratitude.

Joy never denies the sadness, but transforms it to a fertile soil for more joy.