Gehoorsaamheid of ongehoorsaamheid begin meestal in ons gedagtes. Die maniere waarop ons oor die lewe dink, is die beginpunt van wat ons doen. Gehoorsaamheid aan God lyk dikwels anders as die manier waarop mense om ons leef. Dit vra dikwels dat ons ‘n keuse moet maak om anders as die normale moet optree. Dit vra dikwels dat ons ‘n keuse vir die heilige moet maak.
Daarom moet ons eers luister na God en die Bybel om te weet wat God van ons vra. Die woord “gehoorsaamheid” help ons hiermee. Ons moet eers God “hoor” en dan “saam” met die Heilige Gees dit doen. Gehoorsaamheid is nie ‘n voorwaarde om God se genade te verdien nie, maar is ‘n spontane reaksie of keuse in antwoord tot God se liefde.
In hierdie verhaal in 2 Konings ontmoet ons vir Naaman, die hoof van die leër, ‘n gesiene man wat die agting van die koning geniet, ‘n dapper soldaat. Ons ontmoet ook ‘n dogtertjie wat ontvoer is uit haar land wat as bediende vir Naaman se vrou werk. En ons hoor van Elisa, die profeet van Israel.
Elisa het baie wonders gedoen. Hy het giftige water drinkbaar baar gemaak. Hy het olie laat vermeerder sodat ‘n weduwee haar man skuld kan afbetaal. Hy het ‘n vrou se kind uit die dood laat opstaan. Hy het ‘n giftige bredie eetbaar gemaak en ook brood laat vermeerder sodat ‘n honderd mense kos gehad het.
In hierdie storie oor Naaman gebeur dit dat hy, die gesiene soldaat, melaatsheid opdoen. Hy word siek, en toe van alle mense, vertel die ontvoerde dogtertjie hom van die profeet Elisa in Israel wat hom sal kan genees. Onthou, Naaman en sy vrou bly in Aram, saam met die dogtertjie wat sy soldate ontvoer het uit Israel.
Naaman gaan toe na sy koning om hom verlof te vra om na die koning van Israel te gaan sodat hy genees kan word. Sy koning gee toestemming en stuur hom met ‘n brief vir die koning van Israel. Toe hy by die koning van Israel aankom skeur die koning sy kleure en sê tereg aan Naaman: “Is ek dan God wat mense laat sterwe of aan hulle die lewe gee?” En met die woorde is hy weg van die koning na die profeet Elisa.
Toe hy by die tempel aankom opsoek na Elisa, stuur Elisa vir hom ‘n boodskap: “Gaan was jou sewe maal in die Jordaan, dan sal jy gesond en rein wees.” Hy was nie baie gelukkig met hierdie boodskap nie. Hoekom het Elisa nie self met hom, die gesiene soldaat kom praat nie, hoekom moet hy hom in die Jordaan gaan was terwyl die Damaskus, Abana en Parpar riviere daar is wat baie mooier en skoner is?
Hy is daar weg sonder om die opdrag van die profeet uit te voer. Terug by die huis het sy amptenare mooi met hom gepraat en hom probeer oorreed om die eenvoudige opdrag van die profeet uit te voer.
Hy gaan toe af na die Jordaan rivier, was hom sewe maal, en sy vel het soos die van ‘n klein seuntjie geword, en hy was rein, genees van alle melaatsheid.
Met die storie kan ons onsself vra met wie in die storie assosieer ons?
Naaman die gesiene soldaat opsoek na genesing? Die naamlose ontvoerde dogtertjie in ‘n vreemde land? Een van die konings? Dalk een van Naaman se amptenare? Waar plaas jy jouself in die storie? Of dalk die dieper vraag, wie is jy voor God?
Wat verras in hierdie verhaal is dat die ontvoerde dogtertjie eintlik die een is wat die bevelvoerder van die soldate wat haar ontvoer het se lewe red. As uitgebuite, as gemarginaliseerde, as ontneemde klein dogtertjie gee sy steeds raad vir haar eienaar sodat sy lewe gered kan word. Hoekom? Hoekom laat sy hom nie eerder sterf om ‘n kans te kry om te ontsnap nie?
Hierdie verhaal is vol gemengde emosies, maar twee emosies wat duidelik hier uitstaan is die van trots en nederigheid.
Naaman het duidelik vanuit sy trots desperaat opgetree en dadelik na die konings gegaan. Manne van sy statuur. Manne in beheer van sake wat vinnig dinge sal kan regruk. Die koning van Israel dwing hom egter om te gaan kennis maak met Elisa. Hy kom daar aan en Elisa kom nie eers uit sy huis nie, Elisa stuur net ‘n boodskap. Hierdie maak die trotse, gesiene soldaat kwaad. Waar is die aanroep van die Here se Naam, waar is die profeet se hande wat oor sy melaatsheid moet beweeg, in kort waar is die ding wat iemand anders moet doen om my te genees?
Hierby kan baie van ons aansluit. Baie van ons, veral ons mans, maar ook van die dames, loop met hope trots in ons opgesluit. Ons dra ons seer stil stil binne in ons. Tot die dag wat dit nie meer anders kan nie, tot die dag wanneer die seer binne ons buite ons begin wys. ‘n Humeur wat dalk nie meer ingehou kan word nie, ‘n skuinskyk, ‘n te vinnige opmerking. Of dalk begin die seer slapelose nagte veroorsaak, sakke onder die oë, moeilike dae.
En eers wanneer dit begin wys begin ons daaraan dink om na iemand te gaan om ons te genees van ons seer sonder dat ons regtig op ‘n dieper vlak met ons seer vrede maak. Naaman was trots, en die profeet wou hom nie gesond maak nie.
Elisa stuur wel die boodskap aan Naaman om homself in die Jordaan te gaan was. ‘n Eenvoudige boodskap. Maar trotse Naaman wil dit nie doen nie. Dit is benede hom om hierdie eenvoudige dingetjie te doen en iets groot daarvan te verwag.
Hy ry terug huisstoe en daar gesels hy met sy amptenare, waarskynlik in tipiese braaivleisvuur styl, “Kan jy glo die man vra dit van my, weet hy wie ek is?”
En is hier waar die Gees reeds oorneem in Naaman se lewe. Vir een of ander onverklaarbare rede luister hy die gesiene soldaat na die raad van amptenare. Hy gaan toe af na die Jordaan en was hom sewe maal daarin. Hy word toe genees van sy melaatsheid en sy vel raak soos die van ‘n klein seuntjie.
Wat in hierdie verhaal belangrik is om raak te sien is baie, verskillende karakters se verskillende emosies en optrede, maar vandag veral Naaman en die klein dogtertjie.
Naaman moes uiteindelik sy trots laat staan om in nederigheid letterlik af te daal na die Jordaan rivier en die eenvoudige en dalk snaakse ding te doen om homself sewe keer in die Jordaan rivier te was.
Hoe baie staan ons trots nie tussen ons en die opdragte van die Here nie? Wat gaan mense van my dink as ek na hulle toe stap en vertel dat die Here vir hulle baie lief is, dat Hy omgee oor hulle gesondheid, en dat hy hulle gesond wil maak? Trots vra altyd: “Wat gaan die mense sê?” God vra: “Petrus, is jy regtig lief vir my?”
In hierdie verhaal is die klein dogtertjie die eerste een om te praat. Sy neem die inisiatief om haar meester tot genesing te help, al is sy hulle slaaf, al het sy rede om kwaad te wees, is sy steeds die een wat genesing aanbied.
Hoe bereid is jy om opdragte van die Here uit te voer? Is jy die klein dogtertjie wat in jou ongemak steeds sonder huiwer die Here se liefde aan almal oordra, of is jy Naaman wat eers deur jou seer of siekte geraak moet word voordat jy na die stem van die Here luister?
Ek sluit af.
Om gehoorsaam te wees moet ons kan luister. Hoe goed luister jy? Wanneer iemand iets vir jou vandag sê, vra: “Hoor ek jou reg as jy sê…” en herhaal wat gesê is in jou eie woorde om dit te toets. Gehoorsaamheid vra dat ons hoor wat God sê sodat ons vorentoe saam kan wees.
Waar praat God met jou? Waar sien jy die Here raak? Waar hoor jy Hom?
Naaman het God gevind toe hy na ‘n klein dogtertjie geluister het. Naaman het God gevind toe hy na sy amptenare geluister het. Naaman het God gevind in die geringstes, die sonder aansien.
Amen.