jou hande weergalm ‘n soeke na meer
al hoe dieper grou
jy in die aarde opsoek na vrugbare grond
om op te tel in verbrokkeling
klonte plof
na onder en breek
die reuk oop vir al wat leef
in die oomblik
wysheid antwoord met ‘n
ewige standvastigheid
bied ‘n veilige gebied vir rus
op die rug
son word vervang deur maan
seun word man
mannetjie
moet nooit ophou soek nie.
– Francois van Dijk
Blou sand silwer
hoe sal ek jou ooit kan skilder?
Kinderlik staar jy na my in nuuskierigheid
en wonder wat in my blou skuil.
En as ek terug kyk na jou
is jy (nie).
Giggel, wapper, trippel
dit is jy wat dans
saam met die wind.
Die see wit skuim sproei
wat jy in jou in nooi
arms oop.
Jou woorde is water wat lewe bring.
Jou glinster word my groei,
van stille saadjie
tot waaragtige woud.
Jou water bring lewe in my.
– Francois van Dijk.
Asem in, asem uit,
tussen watter wêrelde vind jy jouself vanaand?
Waar spoel jy jou duifwit koppie
met ‘n bietjie warm water?
Opgehoop met kitskoffie
laat val jy jou teelepel in die koppie met ‘n geklingel
saam die kookborrel van die ketel
en roer.
Staar jy by jou kombuisvenster uit?
Hoor jy die reën?
Ek sit rustig op my stoep, saam die krieke,
en luister, na geluide van die donkermaan nag.
– Francois van Dijk
